Meningen, oordelen en advies

Ik snap het wel, je ziet het niet, maar dat betekent niet dat het niet bestaat. Dit zijn een aantal uitspraken waar ik in mijn leven tegenaan ben gelopen (en nog steeds tegenaan loop) m.b.t. mijn onzichtbare ziekte.

1. “Je hebt toch alles?”

Daarmee bedoelt men een partner, een huis, vriendinnen, huisdieren, noem maar op. Er speelt verder niks ernstigs in mijn leven, ik heb het op orde, dus er is geen aantoonbare reden om me niet goed te voelen. Dat klopt, en ik geloof zeker dat dit alles bijdraagt aan een fijner comfortabeler leven, maar ik ben psychisch ziek, en daar verandert dit alles niks aan. Het maakt mijn leven wel aangenamer, en ik ben er niet te vergeten ontzettend dankbaar voor.

2. “Hoe kan het eigenlijk? Ik vind het zo gek!”

Ik weet het niet, ik ben zo geboren. Net als iemand met een lichamelijke ziekte, heb ik dit gekregen en moet ik het ermee doen. Het hoe en waarom, ik wou dat ik het wist, maar het is helaas niet zo.

3. “Kun je jezelf er niet gewoon overheen zetten?”

Heel kort: Nee, ik zou niet weten hoe. Het is geen kwestie van geen zin hebben om iets te doen, maar het echt niet kunnen omdat je geestelijk op bent. Als ik last heb van mijn hoofd, dan is dat zo overweldigend voor mijn hele wezen dat het echt niet gaat.

4. “Je moet positief zijn”

Natuurlijk, het is gezond voor jezelf als je in de kern positief bent ingesteld. Kijken naar wat je hebt bereikt, wat wél lukt, en van elke dag de beste maken. Dat probeer ik dan ook telkens weer te doen.

Toch is dat naar mijn mening iets heel anders dan positief doen, ongeacht hoe je je voelt. Om me heen zie ik dit heel veel gebeuren (alles moet leuk zijn). “Denk aan iets leuks, ga iets leuks doen!” Oftewel: Stop je gevoelens weg en negeer ze door ze te compenseren met iets leuks. Geloof me, als je ziek bent, dan is positief zijn soms erg lastig. Heel geforceerd bezig zijn om maar gelukkig en blij te doen, terwijl je je helemaal niet zo voelt, herinnert je eigenlijk alleen maar aan hoe het niet is. Daarom zeg ik: Let it be. Je voelt je zoals je je voelt, het mag, het is goed.

5. “Zo jong en dan al problemen”

Psychisch ziek zijn is niet leeftijdsgebonden.

6. “Je ziet er toch goed uit?”

Geluk zit van binnen.

7. “Ik voel me ook wel eens niet lekker”

Oké, dat geloof ik, en dat is net zo’n dooddoener als “er zijn ergere dingen”. Ik weet dat ik niet de enige ben die iets heeft, en ik geloof ook dat elke persoon het voor de kiezen krijgt op zijn of haar manier in dit leven. Dat betekent niet dat je jouw probleem kunt vergelijken met dat van mij, of problemen moet wegcijferen omdat er andere dingen zijn die erger zijn. Het biedt wel eens perspectief, zorgt voor een andere kijk op de zaak, maar ik blijf toch ziek en dat verandert niet. Elk probleem van wie dan ook, is voor hem of haar belangrijk.

8. “Wat doe je eigenlijk de hele dag?”

Soms een vraag uit interesse, maar soms ook om gewoonweg aan te tonen dat ik weinig doe. Met deze vraag heb ik dus veel moeite, vooral als de toon erg oordelend is. Hetgeen dat ik kan op een dag zal een stuk minder zijn dan van een gezond persoon. Dat is eenmaal zo. Ik zou me niet hoeven verantwoorden, maar toch zijn het uitspraken als deze die me soms flink kunnen raken. Ik weet dat ik er niks aan kan doen, maar ik zou zo graag willen dat de ander dat ziet/accepteert/snapt/respecteert.

Graag wil ik deze opsomming afsluiten met het volgende: Ik besef me dat veel mensen de dingen die ze zeggen goed bedoelen. Bovenstaande is dan ook absoluut niet bedoeld om wie dan ook in een kwaad daglicht te zetten. Ik denk dat iedereen zich wel eens schuldig maakt aan het maken van een opmerking die achteraf niet handig blijkt te zijn. Alles wat ik schrijf brengt hopelijk herkenning, erkenning en/of inzicht met zich mee voor degenen die dat nodig hebben.

Veel liefs,

Vera