Ik, psychisch en werk

Lieve allemaal,

Vandaag eens geen gedichtje of spreuk of hoe je het wilt noemen. Maar een verhaal over mezelf, gewoon zoals het me te binnen schiet.

Want er ging me zojuist iets door mijn hoofd, je kent het wel, een “stel nou dat”, een “wat als”. Geen waarheid, maar wel iets dat zou kunnen gebeuren, en ik dacht: “Stel nou dat er nog eens een reünie zou zijn, van mijn middelbare school of vervolgopleiding, wat zou ik dan zeggen over wat ik heb bereikt?”

Want het is namelijk zo, dat meestal wordt geluisterd naar een succesverhaal en dat vervolgens een hoop successen gedeeld worden. En dat is natuurlijk hartstikke mooi, maar wat nou als iemand eens een verhaal vertelde dat minder rooskleurig is? Over burn-out en psychische klachten? Gewoonweg omdat het leven niet altijd over rozen gaat? Goed idee, dacht ik bij mezelf, maar er kwam ook gelijk een gevoel van schaamte. Ik heb namelijk geen glansrijke carrière, ben geen moeder, dus wat heb ik dan om trots op te zijn? Typisch weer dat stemmetje in mijn hoofd dat me steeds neerhaalt, waarbij ik denk wat anderen over mij zullen denken. Poeh, heftig.. maar dat zegt toch helemaal niks over de persoon die ik ben? Ik mag er toch ook zijn? Juist daarom zou ik het een en ander willen melden, gewoonweg omdat ik me niet kan voorstellen dat ik de enige ben die hiermee worstelt.

Als je me nog niet kent dan heb je vast al gemerkt door deze intro dat mijn carrière niet glansrijk is verlopen (understatement). Eigenlijk ging het vanaf het begin al mis. Toen ik van de middelbare school af kwam wist ik al dat ik psychische problemen had (ik had ook hulpverlening). Geestelijk labiel ging ik naar de lerarenopleiding. Destijds was ik er nog van overtuigd dat ik wel genezen zou worden, dus toen ik veel spanning ervaarde van stages zei ik tegen mezelf dat het wel over zou gaan: “Over een paar jaar, als ik niet meer beoordeeld word en werk, is het anders.” Tijdens de opleiding had ik veel last van stress, werd de diagnose borderline gesteld, en heb ik mezelf door de jaren geworsteld met een flinke dosis medicatie. Het zou beter worden, ik ga werk vinden en alles komt goed.

Niks was minder waar, helaas. Bij mijn werkgever werd ik in het diepe gegooid, en terwijl het voor de buitenwereld leek alsof ik het er goed vanaf bracht, huilde ik me de ogen uit het hoofd en sliep ik zo veel naast mijn werk, dat er verder niks meer bestond. Ik was ondertussen zo ‘getraind’ om me sociaal wenselijk te gedragen, om de chaos in mijn hoofd te omzeilen, de borderline gevoelens te managen, dat niemand iets aan me zag.

Na tweeëneenhalf jaar had ik het eerste breekpunt en meldde ik me ziek. Ik kon niks meer, en nam me voor het onderwijs te verlaten. In de tijd die daarop volgde ben ik gedeeltelijk afgekeurd en werd me ook geadviseerd niet verder te gaan in het onderwijs. Toen ik echter een jaar verder was en enigszins op de been, besloot ik dat ik het toch nog wilde proberen. Anders was het zonde geweest van de opleiding, alle moeite en energie, en ik zou nog wel beter worden toch?

Maar ik werd niet beter, en dat zal ik ook nooit worden. Het heeft nog vier jaren gekost en twee burn-outs om dat in te durven zien. Ik hoor het mezelf nog zeggen tegen therapeut nummer zeven: “Ik wil veranderen zodat ik mijn baan aan kan, zodat ik kan werken.” Nu weet ik dat je de omstandigheden waarin je leeft kunt veranderen, maar jij bent wie je bent. En: ik genees niet, maar leer beter omgaan met mijn klachten. Inmiddels ben ik tien jaar verder.

In de afgelopen jaren heb ik mezelf dusdanig overvraagd dat ik nu niet in staat ben om een reguliere baan aan te kunnen. Niet eens part-time. Mijn dagindeling is heel gestructureerd met weinig op de planning, en een stukje vrijwilligerswerk. Heel langzaam krabbel ik weer op, met de daarbij gepaarde ups en downs. Hoe het straks zal gaan daar heb ik geen idee van, maar dat heb ik ook los kunnen laten. Dit is het, en het is zoals het is. Natuurlijk kan ik er van balen, maar ik ben ook wel blij dat ik al wat vrijheid kan ervaren om mezelf gewoon te laten zijn.

Wat een succesverhaal hè? Nou ja, eigenlijk wel, want ik heb geleerd dat er niks belangrijkers is dan gezondheid en levensgeluk. Daar kan geen glansrijke carrière tegenop. Probeer daar aan te denken en naar te handelen, als je voelt dat je te veel van je lichaam vraagt. Want je mag er zijn en je bent van waarde, altijd.

Liefs Vera